Ik ben verhuisd van Callejon Centroamerica, een half blok verder, het rode huis aan de rechterkant, naar Calle Martirio nr. 106. Een hele vooruitgang, nu hoef ik niet meer omslachtig uit te leggen aan taxichauffeurs waar ze me heen moeten brengen. Sterker nog, in de meeste gevallen heb ik geen taxi meer nodig, want mijn nieuwe onderkomen is op rolafstand van dé uitgaansstraat van Granada.

Maar eerst terug naar mijn gastfamilie en mijn Spaanse lessen. Vorige week donderdag had ik mijn laatste activiteit. We gingen op bezoek bij een school in de buurt. De kinderen hier zijn goed gedrilld. Toen ik in de eerste de beste klas mijn zin begon met 'Buenas tardes', stonden de 30 kinderen in een oogwenk naast hun stoel en antwoordden mij keurig in koor met hetzelfde 'Buenas tardes!'. Verder heb ik heel wat vragen beantwoord over Nederland en over mijzelf. Van 'Zijn de mensen in Nederland allemaal zo lang?' tot 'Hoe heet uw vrouw?'. In de pauze vonden de kids mijn fototoestel erg interessant, dus ik heb nu mijn computer volstaan met foto's van Nicaraguaanse schoolkinderen.

Op mijn laatste lesdag kreeg ik een heus diploma uitgereikt en moest ik een speech houden voor de groep. In het Spaans uiteraard. Vervolgens heb ik mijn leraressen Massiel en Milagro bedankt met 2 oranje bloemen.
Omdat het ook mijn laatste avond bij het gastgezin was had ik ook voor hun wat cadeautjes gekocht. Een mooie bos bloemen voor Fatima en Carlos, een speelgoedkrokodil voor Carlos jr. en een pratende Elmo voor Dani. '¡Increíble!' (ongelooflijk!), riep Carlos jr. uit toen hij zijn speelgoedkrokodil zag, dus ik neem aan dat het cadeau hem in ieder geval beviel.

*Even tussendoor: terwijl ik dit zit te typen is er een soort achtervolging gaande in mijn kamer tussen een moedermuis en een babymuis. Elke keer zie ik ze weer ergens anders opduiken: op mijn bed, in de kast, achter mijn tas. Een interessant schouwspel, maar het leidt nogal af, dus als er rare dingen in dit verhaal staan komt het waarschijnlijk daardoor.*

Maar goed, ik ben nu dus verhuisd. Ik woon in Casa Martirio, een echt studentenhuis. Ik woon hier met 7 andere vrijwilligers van La Esperanza: 5 Duitsers, een Franse en een gekke Belg. Er zijn nog 2 andere huizen met vrijwilligers, waardoor het totaal op 24 vrijwilligers komt op dit moment. Een erg leuke, gevarieerde groep!

Maar voordat ik afgelopen week aan het werk moest voor La Esperanza, ben ik eerst met 3 mensen die ik eerder al ontmoet heb naar de vulkaan Mombacho geweest. Het begon al leuk met de rit naar boven in een soort legertruck met ongetwijfeld een erg sterke motor, want de (niet geheel de tijd verharde) weg was ongelooflijk steil. Eenmaal bovenop de vulkaan hebben we een wandeling gemaakt door het tropische regenwoud rondom één van de kraters. Het was er supervochtig en schitterend groen. Maar vooral de uitzichten over de krater, Granada, het meer en de eilandjes waren adembenemend mooi. Toen we uitgewandeld waren en in de klaarstaande truck wilden gaan zitten om weer naar beneden te gaan, bleek dat de Nicaraguanen niet zo goed zijn in logistiek denken. Het was de laatste truck naar beneden en er waren ineens veel meer mensen dan er in de truck pasten. Tenminste, op het eerste gezicht dan. Want zo zijn Nicaraguanen dan ook wel weer, ze laten me iedere keer weer zien dat er meer mogelijk is dan je denkt. Zo gingen we dus met 50 man gepropt in een legertruck de supersteile helling af. Maar ach, ik was de bussen hier al gewend, dus zo erg was het nou ook weer niet.

Dan kom ik nu eindelijk bij mij eerste 'werkdagen'. Tussen aanhalingstekens want afgelopen week waren er alleen excursies naar de Isletas. Zeg maar een soort schoolreisjes. La Esperanza betaalt die voor de kinderen, want zelf kunnen ze het niet betalen. Wij als vrijwilligers gingen mee als begeleiders. Erg mooi om te zien hoe de kinderen ervan genieten een keer een uitje te hebben. We zijn in bootjes naar een van de eilandjes gevaren, waar de kinderen mochten zwemmen (voor zover ze dat konden) en een maaltijd te eten kregen. Veel van de kinderen kunnen niet zwemmen, omdat ze dat eenvoudigweg nooit geleerd hebben. Zo was er een meisje van een jaar of 16 (!) dat niet het water indurfde en toen ben ik met haar het water in geweest en heb haar een soort van zwemles gegeven. Je zag echt dat ze haar angst voor het water langzaam overwon, een mooi moment.

Vanaf donderdag hadden we een lang weekend, omdat sinds die dag alle kinderen echt vakantie hebben en de 'Summerschool' pas maandag (morgen dus) begint. Van die gelegenheid hebben 9 anderen en ik gebruik gemaakt om naar Isla Ometepe af te reizen, een schitterend eiland in het meer van Nicaragua dat bestaat uit 2 gigantische vulkanen. We sliepen in een schitterend hostel aan het water en in the middle of nowhere. Vanuit dit hostel kun je een hike doen van ongeveer 8 uur (14 km) naar de top van één van de vulkanen en weer terug. Wat verplicht met 1 gids per 3 personen moet, want anders is het te gevaarlijk. Er zijn in het verleden al verschillende doden gevallen tijdens verschillende hikes, getuige de nieuwsberichten in een map bij de receptie van het hostel. Voor het laatst 2 Amerikanen in 2009 die dachten de hike wel even zonder gids te kunnen doen. Ook komt het geregeld voor dat mensen verdwalen en één of meerdere nachten op de vulkaan moeten doorbrengen.

Met dit in ons achterhoofd gingen we toch vol goede moed op pad. Al gauw waren er 2 meiden die het tempo niet konden volgen en beloten met 1 gids een rustiger tempo aan te nemen. Het was een hike om u tegen te zeggen. Alsof je urenlang een onregelmatige trap oploopt die steeds steiler wordt. Maar hoe steiler het werd, hoe mooier ook de uitzichten werden. Na 4 uur (om 12.15 uur) bereikten we eindelijk de top, waar het erg fris was en de wind tussen de begroeiing door gierde met ongeëvenaarde snelheden. Omdat we vrij laat vertrokken waren en wel voor het donker (17.00) weer beneden moesten zijn, mochten alleen Cesar de gekke Belg, Frank de besnorde Amerikaan en ik afdalen naar het kratermeer en moesten de meiden achterblijven en alvast weer terug naar beneden. De 'weg' naar het kratermeer was nog veel moeilijker dan de weg omhoog. We moesten door de modder, onder boomstronken door of juist eroverheen, over supergladde rotsen en bomen gebruiken om ons voort te slingeren. En dan ook nog eens snel. Toen we bij het kratermeer aankwamen, brak de zon door de wolken en hebben we een kwartiertje kunnen pootjebaden in het meer voordat we weer terugmoesten. Ook de terugweg hebben we weer afgelegd alsof ons leven er van afhing. Vooral de weg naar beneden, die hebben we gewoon gerend, totdat we de meiden ergens halverwege weer bijhaalden. Het grappige was dat het er bij ons uitzag alsof we de trein moesten halen, terwijl de gids rustig een sigaretje rookte tijdens het afdalen, iets wat ons ons leven zou kunnen kosten. Toen we bijna beneden waren kwamen we nog een aantal brulapen tegen. Wat een herrie maken die beesten! Op een gegeven moment kwamen er een paar tot op minder dan 10 meter, erg gaaf!Verderop ook nog petrogliefen gezien: in rotsen gekerfde afbeeldingen van meer dan duizend jaar oud.

's Avonds besloten Cesar en ik niet deel te nemen aan het volgens ons veel te dure buffet ($ 7,50, ja we zijn verwend met de goedkope prijzen hier) en gingen naar een ondefinieerbaar lokaal tentje in de buurt waar we volgens de gids ook konden eten. We waren de enige gasten en kregen een heerlijke maaltijd opgediend door barvrouw Margarita, met kip, rijst, bonen, gebakken banaan en salade voor 50 Cordoba ($ 2,-). Zelfs het feit dat de varkens van Margarita tijdens de maaltijd rond en onder onze tafel doorliepen deed ons niet minder genieten. Dat we daarna nog gratis gebruik mochten maken van het ietwat krakkemikkige biljart maakte de avond helemaal geslaagd.

Nu zit ik weer in mijn kamer in Casa Martirio, kan ik bijna niet meer lopen van de spierpijn, ben ik omringd door muggen en muizen en moet ik vanaf morgen aan de bak voor de Summerschool.Back to reality dus.Deze week geef ik Wiskunde en Sport, dus dat komt helemaal goed (met de sport dan).

Doe Sinterklaas trouwens de groeten van mij, want ik ben bang dat hij geen tijd heeft om hier langs te komen. Hij heeft hier ook niets te zoeken, veel te veel concurrentie van de Kerstman en Maria. 'Maria?', hoor ik jullie denken. Ja, Maria, want sinds afgelopen dinsdag wordt er toegewerkt naar het feest van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria op 8 december, een feest dat hier groots gevierd wordt. Elke avond wordt er een groot Mariabeeld van een andere straat naar de grote kathedraal gedragen. Op 8 december is dus het feest en is iedereen vrij, dus ik ben benieuwd.

Ik zal jullie van alle gebeurtenissen op de hoogte houden. Tot snel! Oftewel: ¡Hasta pronto!