Na jullie drie dagen in spanning te hebben laten wachten, zal ik jullie uit jullie lijden verlossen en vertellen wie onze vierde metgezel was. Zijn naam was Alfonso. Hij was vrij fors, ongeveer een half jaar oud en had een mooie grote rode kam op z'n kop. Jawel, het was een haan.

Toen we onderweg waren naar het busstation om richting Lago Atitlan te vertrekken, kwamen we langs een winkel waar ze kippen verkochten en kwam Neil op het briljante idee om er eentje te kopen en mee te nemen in de bus, zoals we dat vele locals ook hebben zien doen. De verkoopster in de winkel keek wat raar op toen drie jonge blanke jongens vroegen hoeveel een kip kost. Het bedrag bleek 75 Quetzal te zijn, omgerekend € 7,50 en we mochten zelf uitzoeken welke kip we wilden hebben. Alfonso viel meteen op, omdat hij groter was dan de rest. Toen bleek dus waarom: het was de enige haan in het hok. De keuze was daarna snel gemaakt. Terwijl de verkoopster hem zo inpakte dat we hem veilig in de bus konden vervoeren, discussieerden wij over de naam. Die was snel gevonden, we noemden hem dus Alfonso. De verkoopster attendeerde ons er vervolgens op dat zijn koosnaam dan Ponchito moest zijn. Want iedereen die Alfonso heet, noemen ze hier Ponchito.

De 4,5 uur durende busreis was voor Ponchito wel een beetje spannend. Ik denk dat het de eerste keer was dat hij zo'n reis maakte. Het zou ook zijn laatste zijn. We kwamen 's middags rond een uur of drie aan in San Pedro, het Mayadorp aan het mooie bergmeer Lago Atitlan. Edgar, een Guatemalteekse hippie met een Duitse vriendin die we in de bus hadden ontmoet, wist wel een goedkoop hostel: Tika'aaj. Het was er een beetje een rommeltje, maar we konden een dormitorio met 7 bedden voor onszelf krijgen voor ongeveer € 2,- per nacht en ze hadden een barbecue, dus we twijfelden niet lang. Ook hadden ze een mooie grote doos voor ons dat als huis voor Alfonso kon dienen, waar hij rustig bij kon komen van de lange reis, terwijl wij een rondleiding door San Pedro kregen van Edgar.

Het bleek een beetje een vreemd dorp te zijn, dat voelde ik eigenlijk al wel meteen. Het is een dorp met een mix van drie totaal verschillende culturen. De eerste cultuur is de Mayacultuur. Die valt ook meteen op, vooral door de vrouwen die in kleurrijke tradionele kledij gehuld zijn. Een ander opvallend kenmerk is dat ze een andere taal spreken: het Tz'utujil, een van de tientallen Mayatalen. Deze taal wordt gesproken door meer dan 80.000 mensen en is totaal anders dan het Spaans. Gelukkig spreken ze wel bijna allemaal Spaans en konden we dus geprekken aanknopen met de lokale bevolking. Zo heb ik dan ook een aantal woorden geleerd in het Tz'utujil, die ik jullie niet zal onthouden:

Saqari (spreek uit: sachaarie): goedemorgen of goededag
Maltyoox (spreek uit: maltiejotsj): dank je wel
Na'an (spreek uit: aan): tot ziens
Utz aawach (spreek uit: oets aawach): hoe gaat het?

Zoals je ziet een erg ingewikkelde taal, die ook nog eens onmogelijke keelklanken bevat die ik niet kan omschrijven. Erg gaaf om zo'n taal de horen en te beseffen dat de Maya's deze taal duizenden jaren geleden ook al spraken.

Naast de Mayacultuur, die ik helaas in de twee dagen die ik in San Pedro heb doorgebracht niet beter heb kunnen leren kennen, zijn er in dit dorp ontzettend veel protestants evangelische kerken. Na enig onderzoek blijkt dat die er pas sinds enkele tientallen jaren staan doordat Noord-Amerikaanse zendelingen vanaf de jaren '70 massaal naar Guatemala kwamen om de Maya's te bekeren. Dat is ze aardig gelukt, want het aantal kerken in San Pedro is dus enorm. Vooral veel vrouwen vinden het evangelisme interessant, omdat het het gebruik van alcohol verbiedt en hun mannen vaak een alcoholverslaving hebben. Het evangelisme biedt volgens hen voor hun mannen een uitvlucht uit het alcoholprobleem.

De derde cultuur in San Pedro is die van de grotendeels blanke groep marihuana rokende hippies. San Pedro wordt ook wel Klein Amsterdam genoemd, omdat marihuana op elke straathoek te verkrijgen is. Tot deze groep behoorden ook de overigens wel Guatemalteekse eigenaar en bijna alle bezoekers van ons hostel Tika'aaj. Ze waren er dus erg relaxt en vonden het maar al te prachtig dat wij Alfonso mee hadden gebracht. Of nee, niet prachtig, ze vonden het 'De a huevo!', wat letterlijk 'Als een ei!', maar in straattaal 'Cool!' betekent.

De volgende dag was het zover. Na een emotioneel afscheid pakte Neil, dapper als hij was, Alfonso bij beide poten met zijn linkerhand en met zijn rechterhand draaide hij hem als een volleerd slachter de nek om. Zoals verwacht spartelde hij nog even na, dat hoort namelijk zo. Ik kan jullie garanderen dat Alfonso zonder pijn gestorven is. Vervolgens hebben we hem in een bak met warm water gestopt, om hem vervolgens te plukken en daarna zijn ingewanden eruit te halen. Toen we daarmee klaar waren, zag hij eruit als een heerlijk kippetje zoals wij ze normaal in de supermarkt kopen. En heerlijk was hij. De poten en vleugels gingen zo op de barbecue, maar met de filet hebben we een overheerlijke maaltijd gemaakt. We stopten de filet in zakjes van aluminiumfolie, met aardappelpartjes, uienringen, zout, peper en stukjes sinaasappel die we zelf geplukt hadden van de sinaasappelbomen in de tuin van het hostel. Alfonso, je was verrukkelijk, bedankt!

's Avonds zijn we nog uit geweest, wat erg tof was omdat er bijna de hele avond geen elektriciteit was en we in een kaarsverlichte bar belandden met een live band.

De volgende dag was het 31 december en keerden we terug naar Antigua om daar Oud & Nieuw te vieren. De weg terug deden we anders dan op de heenweg. We staken namelijk per boot het meer over, om vervolgens vanaf daar een directe shuttlebus te nemen naar Antigua. Dat scheelde zo'n 1,5 uur. Het is traditie in Antigua dat iedereen op oudjaarsavond naar het centrale park komt om daar het nieuwe jaar in te luiden. Wij volgden dat gebruik en er hing echt een supertoffe sfeer, kwamen met een aantal lokale jongeren in gesprek die precies wisten waar we naartoe moesten voor het beste feest. We hebben het nieuwe jaar ingeluid tussen honderden mensen, met één sigaar en 3 romeinse kaarsen en vervolgens de hele nacht gefeest.

Althans, de hele nacht... Voor mij was het een tikkeltje anders. Mijn bus terug naar Nicaragua vertrok namelijk om 6.00 in Guatemala City en ik moest er om 5.15 zijn. César en Neil bleven in Guatemala, dus dat betekende dat ik om 4.00 in mijn eentje direct uit de bar in een taxi gestapt ben richting het station van Ticabus in Guatemala City. Ik moest 1 januari wel vertrekken, want ik moest op 3 januari weer stagelopen. Het was dus een toffe, maar toch ook een beetje een aparte jaarwisseling.

Ik moest weer een nacht slapen in San Salvador en dat was geen straf. De bus arriveerde al om 13.00 uur, dus ik had nieuwjaarsmiddag en nieuwjaarsavond om te besteden in deze stad. Op het eerste gezicht leek het een beetje een vieze stad waar niet zoveel te beleven viel. Maar na even rondgelopen te hebben, belande ik prompt in het centrum, waar zich een enorme kathedraal bevond. Die heb ik bezocht en daarna ben ik op de bonnefooi rond gaan lopen. Verderop kwam ik in een buurt terecht waar elke straat vol stond met marktkraampjes. Het was een fantastische ervaring om daar rond te lopen. Ik heb er namelijk 2 uur rondgelopen en heb geen blanke gezien. Daarnaast zijn de mensen er echt supervriendelijk en om de 50 meter wordt je aangesproken. Óf door een vrouw die zegt dat je mooie ogen hebt, of door een man die vraagt waar je vandaan komt en waarmee je vervolgens een half uur durend geprek hebt over het Nederlandse voetbal. Het is me overigens al meerdere keren overkomen dat wanneer ik een gesprek heb met locals over voetbal, dat ze beginnen over La Naranja Mecanica. In het begin wist ik niet wat ze daarmee bedoelden, maar het schijnt een super bekende film te zijn uit de jaren '60 (in het Engels: A Clockwork Orange) waarvan ze de titel geleend hebben om het fantastische Nederlandse voetbal in de jaren '70 aan te duiden. En nog steeds wordt het Nederlands elftal hier zo genoemd. Erg grappig.

Toen ik de markt weer verliet, kwam ik op de terugweg weer langs de kathedraal. Wat bleek: ik had helemaal niet in de gaten dat deze nieuwjaarsdag tevens een zondag was en er was een mis bezig. Die heb ik nog even voor de helft meegepakt (ook hier was ik de enige blanke). De missen hier verschillen niet zo heel erg van de katholieke missen die ik bezocht heb ik Nederland, alleen gebruiken ze hier gigantisch veel wierook en hebben ze veel meer rituelen. Na de mis kwam ik op mijn weg nog een park tegen, waar erg veel mensen waren, maar het tevens erg rustig was. Wat bleek: de mensen in dit park waren stuk voor stuk mannen die hun zondagmiddag gebruikten om eens flink dronken te worden. Het was inmiddels 17.00 dus ze waren allemaal al flink zat en sommigen waren al in slaap gevallen. Een vreemde gewaarwording.

Aan dit park stond ook een erg vreemd halfrond gebouw. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik even kijken wat voor gebouw dit dan wel niet mocht zijn. Toen ik dichterbij kwam bleek het een kerk te zijn. Eenmaal binnen bleek het een erg aparte, maar fantastisch mooie kerk te zijn. Het heeft namelijk glas in lood ramen op het oosten en westen en de lichtval was erg bijzonder. Ook stonden er allemaal kunstobjecten, het was zeker een bezoek waard.

De volgende dag verliep het laatste deel van mijn Guatemala avontuur soepel en keerde ik uiteindelijk vermoeid maar voldaan weer terug in Casa Martirio, mijn inmiddels vertrouwde huis in het mooie Granada.

Guatemala, het was een mooi avontuur! Inmiddels kan ik ook bijna zeggen dat Nicaragua een mooi avontuur was. Over 2 dagen zit ik namelijk weer ik het vliegtuig en kom ik vrijdag de 13e om 15.31 uur alweer aan op Schipholin het koude Nederland. Als ik eerlijk ben wil ik nog helemaal niet terug, ik heb het daarvoor nog veel te veel naar mijn zin. Twee maanden zijn wat dat betreft veel te kort. Het is voorbij gegaan als een roes. Een heerlijke roes, dat wel.

Maar toch verheug ik me er ook wel op om jullie allemaal weer te zien. Nu kan ik echt zeggen: tot snel!

Iren