Ik ben hier nu 5 weken en heb nog 4 weken te gaan. De tijd vliegt voorbij! Ik begin me hier nu echt thuis te voelen in deze mooie stad. Ik heb me zo goed als mogelijk aangepast aan het ritme en de cultuur hier en geniet van elke dag.

Een doordeweekse dag ziet er op dit moment als volgt uit: ik sta op om 7.00 uur (als ik niet eerder ben wakker geworden van Maria die met luide muziek voor ons huis langs wordt gedragen of onze overbuurman met die ervan houdt vanaf half 6 in zijn schommelstoel buiten op luide toon te converseren met andere buren en/of voorbijgangers). Om 8 uur vertrek ik met een paar andere vrijwilligers die geen fiets hebben lopend naar de school waar wij werken. Dat betekent een wandeling van 45 minuten, vaak in de brandende zon (het is hier om 8 uur al rond de 25 graden), maar tevens een mooie inkijk in het leven van de mensen net buiten Granada waar onze school zich bevindt. De school staat in een zeer arme buurt, met zelfgebouwde huisjes van hout en/of golfplaten, geen verharde weg en veel afval en smerigheid overal. Een wereld van verschil met het kleurrijke koloniale centrum van Granada, en dat op 30 minuten loopafstand!

De kinderen die naar onze school gaan, komen dan ook allemaal uit erg arme gezinnen. Veel kinderen hebben vieze kleren en slippers met gaten en scheuren en sommigen krijgen 's ochtends nauwelijks tot geen ontbijt voordat ze naar school gaan. De kinderen komen vrijwillig naar onze school, want officieel hebben ze nu vakantie. Onze lessen zijn de 'Summerschool', we geven rekenen, taal, computerles, sport en handvaardigheid. De oudere kinderen leren we ook Engels. Ik geef les aan de kinderen van 'segundo grado', oftewel de tweede klas. De kinderen zijn ongeveer 8 á 9 jaar oud en kunnen vrijwel allemaal bijna niets. We moeten ze de simpelste dingen nog leren, van het alfabet tot eenvoudige rekensommetjes als 2+3. Sommigen konden in het begin zelfs hun eigen naam niet schrijven. Wel mooi om te zien hoe snel de kinderen leren en hoe graag ze willen leren. Niet dat ze allemaal even braaf zijn, vooral de jongens houden wel van een robbertje vechten in de klas. En de meiden kunnen erg goed camoufleren dat ze iets niet snappen door geniepig de antwoorden van andere kinderen te kopiëren. Maar het zijn stuk voor stuk fantastische kinderen, ik geniet elke dag van het lesgeven.

De school bestaat nog niet zo heel lang en is gebouwd van het geld van La Esperanza, de organisatie waar ik voor werk. Daarvoor was er dus helemaal geen school in deze buurt en gingen de meeste kinderen dus helemaal niet naar school. In dezelfde buurt wordt nu ook een ‘secundary school' gebouwd voor de oudere kinderen. Niet dat naar school gaan betekent dat alle kinderen een betere toekomst krijgen, maar ze leren er in ieder geval basisvaardigheden en voor sommigen zal dat misschien betekenen dat ze bijvoorbeeld een baantje in een supermarkt of iets dergelijks kunnen krijgen. Een aantal kinderen werkt op dit moment al, ze verkopen snoep en sigaretten in Calle la Calzada, de meest toeristische straat van Granada. De hele avond lang struinen ze de terrasjes af en verdienen zo wat bij voor hun familie.

De vraag waar ik de laatste dagen over aan het nadenken ben is: wat is luxe en wat is armoede? Ik leef nu bijvoorbeeld al 5 weken zonder warm water en ik mis het geen moment. Echt een luxeproduct dus, nooit beseft. Net als een kinderzitje op een fiets, die bestaan hier niet, iedereen zet zijn kinderen op het stuur of op de stang. Een moeder met 3 kinderen op 1 fiets is hier doodnormaal. Maar ik wil dat de moeders van Nederland nog wel eens zien doen! Daarnaast vraag ik mij bijna continu af welke mensen hier nou echt arm zijn. Soms is het eenvoudig: als ik 's morgens door de straten loop op weg naar school, dan zie ik altijd wel een aantal mensen op straat slapen. Dat zijn de echte arme mensen. Maar het wordt moeilijker als er 's avonds kinderen om geld bedelen als je een biertje zit te drinken op het terras. Je kunt zien dat deze kinderen het niet breed hebben, maar dat geldt voor een groot deel van de Nicaraguaanse bevolking; het is immers het armste land van Centraal Amerika. Maar als zo'n kind vervolgens in dezelfde bar een ananassap besteld voor 40 Cordoba, dan denk ik toch: dat is geen echt arm kind. Die heeft waarschijnlijk gewoon een familie en gaat gewoon naar school en komt alleen 's avonds wat bijverdienen door te bedelen. Daarnaast zie ik wel een zeer groot verschil tussen het centrum van Granada en de periferie, waar bijvoorbeeld de school staat waar ik werk. Daar is het vele malen armer. Maar ook daar is het lastig, soms heeft een krot, gebouwd van golfplaten en hout wel een televisie en/of een stereo. Ook heeft bijna iedereen hier een mobiele telefoon, dat is voor de mensen hier een echte eerste levensbehoefte. In tegenstelling tot een stevig en mooi huis dus, dan vinden ze dan weer minder belangrijk. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat belangrijk zijn hier erg belangrijk gevonden wordt. Een mobiele telefoon geeft je status, evenals een tv en een stereo. Maar goed, tot zover mijn onderzoek naar de armoede hier. Het is en blijft een moeilijke vraag omdat je natuurlijk niet alles kunt zien.

8 december was de nationale feestdag ter ere van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria. Deze vrije dag grepen mijn huisgenoten en ik aan om geld in te zamelen voor La Esperanza door zelfgemaakte koekjes, pannenkoeken en frisdrank te verkopen op straat. Koekjes 1 of 2 Cordoba (3 of 6 cent), pannenkoeken en fris 5 Cordoba (15 cent). In Nicaragua is het cultuur dat het heel normaal is om dingen op straat te kopen. Het barst dan ook van de straatverkopers. Ons Koek & Sopie kraampje liep dan ook erg goed. Veel mensen hebben hier geen geld op zak als ze op pad gaan, maar tot onze verbazing riepen ze dan ‘Regreso!' (Ik kom zo terug!) en jawel, 10 minuten later kwamen ze daadwerkelijk terug om onze lekkernijen te kopen. We hebben uiteindelijk 470 Cordoba opgehaald, wat gelijk is aan iets meer dan 15 euro. Jullie denken misschien dat is niet veel, maar bedenk dan dat we daarvoor een klas van 30 kinderen van schriften en potloden kunnen voorzien. Daarnaast was het ook nog eens erg leuk om een keer zelf straatverkoper te spelen, want soms wordt je hier echt gek van al die mensen die luidkeels hun producten aanprijzen. Overal in de straten, maar ook in de bussen roepen ze onophoudelijk: 'Galletaaaas! (koekjes!) Paaaan! (brood!) Frescooo!' (frisdrank!) en allemaal op dezelfde irritante toon die tot in het diepst van je lichaam doordringt. Maar goed, we hebben ze dus teruggepakt door ze een middag lang te imiteren. De feestdag zelf is vooral een familiefeest, dus behalve eenzelfde Maria processie als de 2 weken ervoor en een paar kinderen die een folkloristische dans deden was er niet zoveel te doen.

Vorige week zaterdag gingen César, de Belg, en ik naar San Juan del Sur, een dorpje aan de Grote Oceaan met mooie stranden. Daar troffen we Noemié, een Franse, An-Sofie, een Belgische en Finn, een Duitser. César kende hun nog van zijn tijd in Costa Rica, waar zij vrijwilligerswerk doen. En het waren 2 fantastische dagen daar aan de kust! Het uitgaan op zaterdagavond was ongekend, evenals de prachtige zonsondergangen. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven gesurft! Erg leuk om te doen, ook al lukte het me maar 1 keer om daadwerkelijk op het surfboard te staan. Maar wat wil je, met golven van meer dan 2 meter hoog! Noemié, An-Sofie en Finn reisden met ons mee naar Granada. Toen we in Granada aankwamen, voelde het echt als thuiskomen. Het voelde echt als mijn stad, een gevoel van trots, toen ik ze de stad liet zien. Dat had ik niet verwacht, dat ik zo snel gehecht zou raken aan deze stad, die meer aanvoelt als een groot dorp.

Afgelopen week was een week van hard werken op de school, daarom vonden César en ik dat we op een speciale manier het weekend in moesten luiden. Als 2 oude mannetjes zetelden wij ons voor ons huis, zoals ook veel Nica's dat doen, alleen deden wij het met een dikke sigaar en een fles fantastische rum. Een memorabele avond!
Nu moeten jullie niet denken dat ik elke avond lui in een stoel zit. Nee, ik werk wel degelijk aan mijn danskwaliteiten! Het uitgaan hier bestaat eigenlijk alleen maar uit dansen, dus ik heb ook weinig keus. Muziek is overal hier, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en met dansen idem dito. Het zit in het bloed van de bevolking. 's Avonds tijdens het uitgaan gaat het er ietsje anders aan toe als in Nederland. Hier zie je eigenlijk alleen maar koppels op de dansvloer. In Nederland zou je dan denken dat het allemaal bezette stelletjes zijn, maar hier is het doodnormaal om op één avond met meerdere meisjes sensueel te dansen. Aangezien ik het erg belangrijk vind om me aan te passen aan de cultuur hier, voel ik me gedwongen om niet achter te blijven en te participeren in dit belangrijke deel van de Nicaraguaanse cultuur. Het is hard werken, maar ik boek langzaam maar zeker resultaat, al blijft het met mijn lengte toch lastig om al die heupbewegingen goed onder de knie te krijgen..

Tot slot ben ik nog totaal niet in de kerststemming. Ik lees net op Facebook dat Serious Request alweer begonnen is, wat inhoudt dat het nog maar een week voor Kerst is. Ongelooflijk! Ben benieuwd hoe mijn Kerst gaat zijn, zonder familie en zonder kou. Waarschijnlijk gaan we het wel met alle vrijwilligers vieren, dus het zal heus wel gezellig worden, maar het blijft toch raar: Kerst met 30 graden. Ik zal jullie volgende week melden hoe mijn Kerstdagen waren. Ik wens jullie allen alvast een ontzettend goede Kerst!!!

¡Feliz Navidad!

Iren