Het begon allemaal op Eerste Kerstdag. César en ik namen om 17:00 uur ´s middags de bus naar Managua, waar onze bus om 5:00 uur 's ochtends op Tweede Kerstdag zou vertrekken. De busrit naar Managua was lichtelijk ongemakkelijk, omdat er vanwege Kerst minder bussen reden en de bus dus propvol was. Zo'n 10 minuten voordat we bij het busstation in Managua zouden aankomen, remde de bus plotseling erg hard en raakten we een bestelbus. Een ongeluk dus. Gelukkig was iedereen (voor zover wij konden zien) ongedeerd, alleen wat huilende baby's zorgden in het begin voor een beetje paniek. Daarnaast kon de bus niet verder rijden. Gelukkig kwamen we in gesprek met een vrouw die ook in de bus zat en haar man bleek taxichauffeur te zijn in Managua. Zij belde haar man en 10 minuten later hadden we een betrouwbare taxi naar de ‘terminal' van Ticabus, de busorganisatie die ons naar Guatemala zou rijden. Het is nogal belangrijk dat je zeker weet dat je een veilige taxi hebt in Managua, omdat er verschillende gevallen bekend zijn van criminele taxichauffeurs, die als je eenmaal in de taxi zit even verderop andere bevriende criminelen in de taxi meeneemt om vervolgens een ritje te maken naar een pinautomaat waar je gedwongen wordt zoveel mogelijk geld op te nemen en af te geven aan deze schaamteloze schurken.

Maar gelukkig hadden wij dus een veilige taxi en kwamen we rond 20.00 uur veilig aan bij de terminal, waar we ook zouden slapen. Maar eerst moesten onze lege magen gevuld worden. Echter, toen we aan de vrouw bij de receptie vroegen waar de dichtstbijzijnde gelegenheid was om wat te eten, raadde ze ons vriendelijk doch dwingend af de straat op te gaan omdat het te onveilig zou zijn. Toen we haar zeiden dat we toch echt enorme honger hadden, zei ze dat zich 300 meter verderop een eetgelegenheid zou bevinden, maar dat we toch wel echt bijna moesten rennen om er zekerder van te zijn dat ons niets zou overkomen. Ook de bewaker, met zijn enorme shotgun, keek ons wat verbaasd aan toen we vrijwillig de veilige haven van Ticabus verlieten. Het was ook wel een erg donkere buurt. Gelukkig kwamen we halverwege twee jonge moeders tegen die ook naar hetzelfde restaurantje onderweg waren. Onder escorte van deze vrouwen bereikten we veilig het restaurant, maar kregen we nog wel een standje dat het erg onverstandig was op dit uur de straat op te gaan, zeker als blanken. In het restaurant hebben we heerlijke kip gegeten en geproost op onze avonturen, die we ongetwijfeld te week erna zouden gaan beleven.

De dag erna was het vroeg dag, om 3:45 werd er op onze deur geklopt (ja we hadden wekservice) dat het tijd was om op te staan. Om 4:15 moesten we namelijk inchecken voor de reis en om 5:00 zou de bus vertrekken richting El Salvador, waar we zouden overnachten om daarna onze reis te vervolgen naar Guatemala. De bus was erg mooi en luxe, alleen overdreven ze een beetje met de airco. Ik was dus blij dat ik mijn KLM-dekentje bij me had. Die ik overigens niet heb gestolen, maar keurig heb gevraagd aan de stewardess met een onweerstaanbaar zielig gezicht, omdat ik die 13 uur op Atlanta moest overnachten. De reis verliep verder soepel, alleen de grensovergangen namen erg veel tijd in beslag, omdat we aan beide kanten van de grens moesten stoppen en allerlei handelingen moesten verrichten. Aan de kant van Nicaragua moesten we bijvoorbeeld allemaal de bus uit en deden ze een bagagecheck, terwijl we aan de kant van Honduras bijvoorbeeld allemaal mooie stempels in ons paspoort kregen. Wat ze volgens mij erg zorgvuldig hebben gedaan, want ze deden er bijna een uur over. Ik heb het Schengenverdrag afgelopen week dus extra leren waarderen.

In San Salvador (de hoofdstad van El Salvador) hebben we voor het eerst sinds tijden fastfood gegeten bij jawel... Mc Donalds! Daarna even een bar in geweest waar we zonder het te weten midden in een reünie van een middelbare school terecht kwamen. Was gezellig, maar ook kort, want we moesten de volgende dag weer om 6.00 vertrekken richting Guatemala City. Daar kwamen we rond 14.00 aan. Vervolgens werden we bestormd door taxichauffeurs die ons hun diensten aanboden ons naar Antigua te brengen, onze eindbestemming. Maar knieperts (Twents voor zuinigerds) als wij zijn, kozen we ervoor om met de bus te gaan. Ondanks alle verweren van de taxichauffeurs dat het te gevaarlijk zou zijn. Die sprookjes geloven we inmiddels niet meer. Tevens is het veel mooier om tussen de Guatemalteken in een oude schoolbus te zitten, dan door een dikke, zwetende en opvallend vaak besnorde taxichauffeur naar onze eindbestemming gebracht te worden. Het is inmiddels onze hobby geworden om veel mensen aan te spreken tijdens het reizen. Zo duik je veel dieper in de cultuur en leer je veel sneller het hart van een land kennen. Maar ook zonder te praten kun je al veel zien. Om een paar voorbeelden te geven: een traditioneel geklede Maya-vrouw op leeftijd die een I-Phone uit haar boezem tevoorschijn tovert. Of het opvallend grote aantal meisjes in de leeftijd 16-19 in de bussen die een kind bij zich dragen. Een erg positief ding is dat bijna alle mannen hier hun plaats afstaan aan vrouwen op het moment dat alle zitplaatsen gevuld zijn (wat bijna altijd het geval is).

Enfin, we kwamen veilig en wel aan in Antigua, waar we Neil ontmoetten. Neil is een vriend van César uit België die in Mexico was en ook wel zin had in een bezoekje aan Guatemala. Zo vormden we een drietal avonturiers in Guatemala, en ons avontuur begon dus in Antigua. Dit is een mooi koloniaal stadje dat qua kleur en sfeer erg lijkt op Granada. De enige verschillen zijn dat Antigua omringd is door drie enorme vulkanen in plaats van één, dat er overal Maya-vrouwen in traditionele kledij rondlopen en dat het er 's avonds te koud is om met korte broek en T-shirt rond te lopen.
Het hostel wat we geboekt hadden bleek gerund te worden door een Nederlandse vrouw, wat wel handig was om snel alle interessante en belangrijke plekken van Antigua te weten te komen. Eén van de mooiste plekken rond Antigua is de actieve vulkaan Pacaya (de trouwe lezers zullen inmiddels gemerkt hebben dat ik een voorliefde heb voor vulkanen). Daar besloten we de volgende dag heen te gaan.

In een wagen volgeladen, zonder oude wijven, maar mét toeristen van over de hele wereld, reden we naar de vulkaan en ook een stuk omhoog tot ongeveer halverwege. Van dat punt zouden we nog 2 uur moeten lopen om de actieve krater te zien. De weg omhoog was niet zo bijzonder, behalve dan dat het uitzicht steeds mooier werd. Maar eenmaal boven aangekomen zagen we als we omhoog keken de rookwolken opstijgen vanuit de actieve krater en voor onze neus een indrukwekkend stilleven van een uitbarsting van de vulkaan van anderhalf jaar geleden. Het leek alsof de gestolde lavastroom elk moment weer tot leven kon komen om zijn weg naar beneden te vervolgen. We zijn over deze lavastroom heen gelopen naar een plek met een soort natuurlijke heteluchtoven, waar we marshmallows hebben verhit en opgegeten. Dat was een erg leuke ervaring, en als het hierbij was gebleven was het al een zeer geslaagde dag geweest. Maar vlak voordat we weer zouden afdalen, werden we getrakteerd op één van de mooiste zonsondergangen die ik ooit gezien heb. Ik ga niet eens proberen het te beschrijven, want dat zou de ervaring tekort doen. Ik verwijs jullie daarom naar de foto's, maar ook die kunnen natuurlijk nooit het moment zelf vervangen. Ik zou bijna zeggen, of misschien ook wel niet bijna: het was Goddelijk mooi.

Vervolgens moesten we ons direct weer goed concentreren op de terugweg, want die was in het donker. Wel konden we nog voordat het donker was de vulkaan Fuego (Vuur) zien uitbarsten. Dat is een van de vulkanen rondom Antigua. Af en toe konden we de lava omhoog zien spuiten. Indrukwekkend om te zien, ook al was het van heel ver weg. Kortom, een dag vol vuurwerk. De avond begon in Café No Sé (vertaald: Café Ik Weet Het Niet), waar we een biertje dronken met een vader en zoon uit de V.S. die we tijdens de vulkaantocht hadden leren kennen. De avond eindigde gepropt in de laadbak van een S.U.V. van dronken Guatemalteken (behalve de chauffeur gelukkig), die net als ons op zoek waren naar een feestje. Maar het enige dat we vonden was de politie die argwanend was en de auto doorzocht naar drugs, maar gelukkig niets vond.

De volgende dag verplaatsten we ons naar San Pedro, een Mayadorp aan Lago Atitlan, een erg mooi bergmeer. Maar deze reis legden we niet met zijn drieën af. Nee, we hadden een vierde metgezel bij ons, waar ik jullie in deel 2 van dit verhaal meer over zal vertellen. Evenals de vreemde samensmelting van culturen in San Pedro en de manier waarop ik Oud & Nieuw gevierd heb in Guatemala. Deel 2 verwacht ik zondagavond Nederlandse tijd te plaatsen. Tot die tijd moeten jullie het met dit verslag doen.

Dan rest mij jullie allen een zeer gelukkig 2012 te wensen! Oftewel in het Spaans: Feliz año nuevo!

Iren